Οι όμηροι της γυναίκας: Τα παιδιά της
Τα παιδιά, πάνω απ’ όλα, αξίζουν για όλη μας την αγάπη. Αυτό όμως δεν είναι και δικαιολογία για την γέννηση τους, χωρίς να υπάρχουν γι’ αυτό τα απαιτούμενα δεδομένα. Όποιος κάνει παιδιά κάνει ενήλικους, δηλαδή άνδρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι από τους άνδρες, μόλις ενηλικιωθούν, κάνουν μια ζωή εξοντωτική. Ενώ η ευτυχία της γυναίκας είναι τόσο πρωτόγονη, αποκτάται σχεδόν όλη αποκλειστικά σε βάρος των άλλων, ώστε να μην υπάρχει κανένας λόγος για να πληθαίνει ο αριθμός τους.
Ο ισχυρισμός ότι μονάχα οι γυναίκες θέλουν τα παιδιά, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Και οι άντρες τα θέλουν, καθώς το παιδί είναι ένα από τα δύο-τρία επιχειρήματα από τα όποια πιάνονται για να δικαιολογήσουν την υποδούλωση τους στην γυναίκα. Όσο για την γυναίκα, αυτή τα χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί την τεμπελιά της, την μωρία της, και την φυγή της από τις ευθύνες!!! Έτσι λοιπόν κι ο ένας και ο άλλος έχουν ανάγκη από τα πλασματάκια που φέρνουν στον κόσμο, ο καθένας για το δικό του συμφέρον.
Αν και ο κόσμος είναι γεμάτος από μισοπεινασμένα μωρά, το κάθε ζευγάρι εξακολουθεί να κάνει παιδιά. Από την μεριά του, ο άνδρας πρέπει να έχει μια δικαιολογία για να παραμένει ο σκλάβος μιας ορισμένης γυναίκας (της μητέρας των παιδιών του) κι όχι κάποιας άλλης, ακόμα κι όταν από καιρό έχει πια σβήσει ο πόθος του γι’ αυτήν. Το γεγονός ότι η γυναίκα αποτελεί προπαντός το άλλοθι της ανάγκης πού νιώθει για την υποδούλωση του, τον κάνει να έχει μια μόνο γυναίκα κάθε φορά (σε όλες τις βιομηχανικές κοινωνίες ο άντρας είναι ψυχολογικά μονοθεϊστής, δηλαδή μονογαμικός). πολλοί θεοί - πολλές γυναίκες - θα του αφαιρούσαν το αίσθημα ασφάλειας και θα του έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την ταύτιση του με τον εαυτό του και θα τον έσπρωχναν στην ελευθερία εκείνη, πού τόσο συστηματικά αποφεύγει.
Για την γυναίκα, δεν ισχύουν τέτοιοι συλλογισμοί. Είδαμε ότι, μη έχοντας καμιάν αφηρημένη σκέψη, η γυναίκα δεν αισθάνεται το άγχος της ζωής και δεν νιώθει την ανάγκη κάποιου θεού πού θα έδινε μιαν ανώτερη έννοια στην ύπαρξη της. Της χρειάζεται μονάχα ένα επιχείρημα, ακριβώς για να δουλεύει γι’ αυτήν και μόνο ο άνδρας πού διάλεξε (ο άνδρας αυτός, πού από πολύ καιρό δεν νιώθει πια να τον τραβάει ο πόθος γι’ αυτήν), για να διασφαλίσει λοιπόν τα συμφέροντα της η λύση είναι μια, να κάνει παιδιά μαζί του. Αν πάνω στον πλανήτη μας υπήρχαν τρεις φορές πιο πολλοί άντρες από τις γυναίκες και έτσι η αναλογία ήταν μια γυναίκα για κάθε τρεις άνδρες, η καθεμιά τους δεν θα δίσταζε καθόλου να μείνει έγκυος με την σειρά από τον καθένα από τους τρεις διαθέσιμους άντρες, για να τους κάνει όλους να δουλεύουν για τα παιδιά τους, δηλαδή γι’ αυτήν, μια που η ίδια χρησιμοποιεί τα παιδιά «της» όπως τα αποκαλεί προς καθαρά ίδιον όφελος. Και παίζοντας ταυτόχρονα και με τους τρεις άνδρες, χρησιμοποιώντας τον έναν εναντίον του άλλου, σύμφωνα με την παλιά συνταγή διαίρει και βασίλευε, θα έτσι μπορούσε να αυξήσει υπερβολικά την αποδοτικότητα τους και κατά συνέπεια τις δικές της ανέσεις!!!
Αντίθετα από τις τρέχουσες αντιλήψεις, η γυναίκα πολύ πιο ευχάριστα προσφέρεται στην πολυανδρία παρά ο άνδρας στην πολυγαμία.
Συνεπώς το να κάνει κανείς παιδιά με μια γυναίκα, για τον άντρα σημαίνει να της παραδίδει όμηρους. Είναι έτσι σίγουρο ότι σ' όλη του την ζωή θα είναι έρμαιο του εκβιασμού της. Έτσι μόνο ο ίδιος δημιουργεί ένα σημαντικό σκοπό στην παράλογη ύπαρξη του ως σκλάβου της γυναίκας και δικαιολογεί στα ίδια του τα μάτια την στην οποία τον έχει ρίξει το ντρεσάρισμα του.
Από δω και εμπρός, κάθε φορά πού θα δουλεύει δεν θα κοπιάζει μονάχα για δύο όντα πού δεν κάνουν τίποτα, το ένα γιατί δεν θέλει να κάνει τίποτα· γιατί είναι γυναίκα, και το άλλο γιατί δεν μπορεί επειδή είναι πολύ μικρό, άλλα για κάτι περισσότερο, για ένα «σύστημα» που αγκαλιάζει καθετί που στον κόσμο μας είναι φτωχό, ανήμπορο και χρειάζεται προστασία και είναι αυτή η φτώχεια, η ανικανότητα και η ανάγκη προστασίας «καθ’ αυτή» που όπως ο άνδρας θέλει να πιστεύει, έχει την ανάγκη του.
Η γυναίκα του και το παιδί του, του προσφέρουν ένα άλλοθι για την υποδούλωση του αυτή, μια τεχνητή δικαιολογία για μια άθλια ανελεύθερη ύπαρξη. Το σύστημα αυτό, αυτή την ιερή ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε «χωρίς κανένα λόγο», καθώς μόνο η γυναίκα έλκει ωφελήματα απ’ αυτήν και όχι ο ίδιος την ονομάζει «οικογένεια» του. Εν ονόματι της «οικογένειας», η γυναίκα δέχεται μετά χαράς τα αγαθά της, υποδεχόμενη τους ομήρους που ο άνδρας της εμπιστεύεται, η γυναίκα, τελικά, κάνει αυτό πού θέλει, τον αλυσοδένει πιο δυνατά πάνω της, εκβιάζοντας τον σ' όλη του την ζωή, αρμέγοντας τον όσο μπορεί περισσότερο!!!
Έτσι λοιπόν και οι δυο τους έχουν συμφέρον από τα παιδιά τούς, διαφορετικά δεν θα τα έκαναν, ο άντρας εξασφαλίζει για την ζωή του, αναδρομικά, ένα πιο υψηλό νόημα, πού του δίνει το δικαίωμα να μένει σκλάβος σ’ όλη του τη ζωή· η δε γυναίκα κρατάει για τον εαυτό της όλα τα άλλα πλεονεκτήματα. Και τα πλεονεκτήματα αυτά θα πρέπει να είναι τεράστια, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, όλες οι γυναίκες έχουν την δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε μια ζωή επαγγελματική και στα παιδιά, και όλες, η σχεδόν όλες διαλέγουν τα παιδιά, επικαλούμενες δήθεν την μητρότητα!!! Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι αν οι γυναίκες αρνούνται την επαγγελματική ζωή για χάρη των παιδιών, το κάνουν γιατί τα αγαπούν. Το ξαναλέμε μια και καλή, η γυναίκα είναι ανίκανη για ένα τόσο δυνατό αίσθημα, όπως είναι η μοναδική και άσπιλη αγάπη. Περίτρανη απόδειξη, ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία δεν νοιάζονται παρά μόνο για τα δικά τους παιδιά και ποτέ για τα παιδιά των άλλων!!!
Δεν δέχονται το ξένο παιδί παρά μόνο όταν, για ιατρικούς λόγους, δεν μπορούν οι ίδιες να κάνουν παιδί και μόνον αφού έχουν δοκιμάσει τα πάντα, ακόμα και (όλο και συχνότερα τις τελευταίες δεκαετίες) την τεχνητή γονιμοποίηση με το σπέρμα ενός άλλου άντρα από του δικού τους. Αν και τα βρεφοκομεία σ’ όλο τον κόσμο είναι κατάμεστα από χαριτωμένα παιδάκια πού έχουν ανάγκη από βοήθεια, στοργή και αγάπη, αν και ή τηλεόραση και ο τύπος ολόκληρος, σχεδόν καθημερινά, μιλάνε για τα μικρά παιδιά στην Αφρική, στην Ινδία ή στην Νότια Αμερική που πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες, οι γυναίκες, που ισχυρίζονται ότι «αγαπάνε» τα παιδιά, προτιμούν να μαζεύουν στο σπίτι τους σκύλους και γάτες από το δρόμο, παρά ένα εγκαταλειμμένο παιδί. Και μάταια ο τύπος τις προειδοποιεί ότι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές με την εγκυμοσύνη σε μεγάλη ηλικία και ότι ένα παιδί εάν τεκνοποιήσουν π.χ. στα εξήντα γεννιέται τις περισσότερες φορές με ελάττωμα π.χ. (υδροκέφαλο ή με σωματική δυσπλασία ή διανοητικά καθυστερημένο, παρ’ όλα αυτά αυτές δεν δίνουν καμιάν απολύτως σημασία σ' όλα αυτά, λες και είναι καταδικασμένες από κάποιαν ολέθρια μοίρα, συνεχίζουν να γεννούν. Όταν μια γυναίκα γεννήσει ένα από αυτά τα δύσμοιρα παραμορφωμένα πλάσματα, ο τυφλός αρρωστιμένος εγωισμός της δεν την αφήνει να δει την πραγματικότητα και έτσι δεν αναγνωρίζει την ευθύνη της. Στην κοινωνία μας, μια τέτοια γυναίκα την βλέπουν σαν μάρτυρα, της δείχνουν σεβασμό, κι αν δεν έχει κάνει άλλα παιδιά, σπεύδει να κάνει άλλο ένα πού να είναι «κανονικό», όμοιο με των άλλων γυναικών, για να αποδείξει ότι κι αυτή είναι υγιής, υποχρεώνοντας συνήθως το καινούργιο αυτό παιδί να υφίσταται σ' όλη του την ζωή το βάρος και το ψυχικό μαρτύριο ενός καθυστερημένου ή ανάπηρου αδελφού ή αδελφής. Περίτρανες αποδείξεις της αδυναμίας της γυναίκας να δώσει άδολη και ανιδιοτελή αγάπη!!!
Είναι δύσκολο να αποκαλύψεις τις γυναίκες, να βεβαιώσεις ότι δεν αγαπούν αληθινά τα παιδιά κι ότι απλώς επωφελούνται απ’ αυτά, γιατί η εγκυμοσύνη, η γέννα και η λοχεία, μαζί με τις πρώτες φροντίδες του μωρού, είναι πράγματι πολύ δυσάρεστες καταστάσεις γι αυτήν. Είναι όμως τόσο ασήμαντα όλα αυτά σε σχέση με τα όσα αποδίδουν, όπως την ασφάλεια και τις ανέσεις εφ’ όρου ζωής και την ανακούφιση από κάθε αίσθηση ευθύνης. Τι δεν θα έκανε ο άνδρας για να πετύχει κάτι ανάλογο......
Ήδη και οι ίδιοι οι άνδρες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι και τόσο δυσάρεστη όσο φαίνεται. Πολλές γυναίκες νιώθουν περίφημα στην περίοδο της εγκυμοσύνης και μάλιστα τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μόδα να το ομολογούν φανερά. Άλλωστε, γιατί να σκοτίζονται για την ασχήμια και την παραμόρφωση πού φέρνει η εγκυμοσύνη, όπως απαίσιο σουλούπι, φουσκωμένο πρόσωπο, πιτσιλωτό δέρμα, ξερά μαλλιά, πρησμένες γάμπες; Τώρα πια δεν ψάχνουν για άντρα, τον έχουν κιόλας βρει, και αφού είναι κι αυτός υποχρεωμένος να υποστεί την μεταμόρφωση της γυναίκας του από πεταλούδα σε κάμπια, ας τα βάλει με τον εαυτό του, το «δικό του» παιδί έχει μέσα της, «αυτός» την παραμόρφωσε, έτσι δεν είναι; Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, ο κύριος την βρίσκει τώρα αποκρουστική και άχαρη; Κι εξάλλου αυτό δεν είναι απόδειξη ότι «του χάρισε τα νιάτα της»;
Σχετικά με τον τοκετό, τα όσα ακόμα λέγονται είναι τόσο φοβερά και τρομερά, ώστε ο άνδρας δεν μπορεί καν να το φανταστεί, ότι η γυναίκα γεννάει τα παιδιά αποκλειστικά για το δικό της συμφέρον και όχι γι’ αυτόν Αν και η παλιότερη έκφραση «του χάρισε ένα παιδί» πάει σιγά - σιγά να σβήσει από την λογοτεχνία, βρίσκεται πάντως βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση του κάθε άνδρα, και η γέννηση του παιδιού του, προκαλεί, σ’ αυτόν πρώτα, ένα αίσθημα ένοχης (απέναντι στην γυναίκα, σημειώστε το καλά αυτό, ποτέ απέναντι στο παιδί!!!).
Ο άνδρας θα πρέπει να φανταστεί, έστω και για μια φορά, τι θα αποφάσιζε να κάνει αν είχε την δυνατότητα να εξασφαλίσει ένα μικρό, έστω, ισόβιο εισόδημα με μια επίσκεψη έξι ώρες στον οδοντογιατρό του. Βεβαίως υπάρχουν κάπου - κάπου και δύσκολοι τοκετοί (η αναισθησία επιτρέπει, τις περισσότερες φορές, να εξαφανίζονται οι πόνοι), γενικά όμως η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι περισσότερο δυσάρεστη στην γυναίκα από μια μακρόχρονη θεραπεία των δοντιών. Ότι ξέρουν οι άντρες σχετικά με τον τοκετό, το ξέρουν από τις γυναίκες και συνήθως είναι υπερβολικό. Τα φρικαλέα ξεφωνητά τους, πού τόσο συχνά τρυπούν τις κλειστές πόρτες της αίθουσας του τοκετού και φτάνουν ως τα αφτιά του άνδρα τους στην αίθουσα αναμονής, εξηγούνται θαυμάσια από μιαν απόλυτη έλλειψη αισθήματος υπερηφάνειας και αυτοελέγχου (θα τα ξαναπούμε πάνω σ' αυτό)!!!
Χρόνια τώρα, μια καινούργια μέθοδος, η ψυχοπροφυλακτική μέθοδος* επιτρέπει στις γυναίκες να γεννούν χωρίς πόνους και χωρίς αναισθησία, με κατάλληλες γυμναστικές ασκήσεις και κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία. Τώρα πια δεν μένει παρά να συμφωνήσουν και οι ίδιες αν ο τοκετός είναι επώδυνος, ναι ή όχι; Όσο η μια θα λέει ναι και ή άλλη όχι, δεν θα κάνουν τίποτα άλλο παρά να αυτορεζιλεύονται και να βλάπτουν τα συμφέροντα τους. Φυσικά, η γυναίκα, για να γεννήσει, έχει κι άλλους λόγους έκτος από το να παίζει την κωμωδία της ανίκανης για άλλη δουλειά και να περνάει τις μέρες της κάνοντας μια δουλειά εύκολη και πού δεν την ελέγχει κανένας προϊστάμενος. Λογουχάρη, ανακαλύπτει κάποια στιγμή ότι το κορμί της λειτουργεί σαν ένας αυτόματος διανομέας αρκεί να εισάγει κάποιος άνδρας ένα εντελώς ασήμαντο πραματάκι για να βγει απ’ αυτό ένα άλλο πράμα ασύλληπτα καταπληκτικό. Φυσικά για τον γυναικείο ορίζοντα το θαύμα της ζωής ήταν και παραμένει κάτι τελείως ακατανόητο, καθώς δεν είναι σε θέση να σύλλαβει το μέγεθος του. Να καταπιαστεί μ’ ένα τόσο εξαίσιο παιχνίδι δεν μπορεί παρά να την συναρπάζει. Κι αφού το παιχνίδι μπορεί και πετυχαίνει σχεδόν πάντα, και εννιά μήνες αργότερα βγαίνει από την μηχανή ένα ανθρώπινο ον, την πλημμυρίζει ο ενθουσιασμός, θεωρεί τον εαυτό της καταπληκτικό και είναι έτοιμη να ξαναρχίσει αμέσως απ’ την αρχή, χωρίς τέλος. (Το να βάζεις σε λειτουργία αυτό το αυτόματο μηχάνημα είναι πράγματι, το ίδιο θεμιτό, όπως και το να σπάσεις το κεφάλι κάποιου, που αυτόματα θα πέσει ανάσκελα, είναι βιολογική πιθανότητα...). Αν το παιχνίδι του αυτόματου διανομέα δεν χαλούσε από κάποιαν αναπάντεχη συμφορά, η γυναίκα θα ήταν αχόρταγη. Γι' αυτό είναι υποχρεωμένη να βάλει φρένο, μόλις το παιδί δεν της αποφέρει παρά περισσότερες καθημερινές σκοτούρες χωρίς μεγαλύτερο αντιστάθμισμα ασφάλειας και ανέσεων. Το όριο πού βάζει, κατά γενικό κανόνα καθορίζεται εύκολα.
Καταρχήν, εξαρτάται από τον βαθμό αυτοματοποίησης του νοικοκυριού, στις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, η γυναίκα θέλει να έχει κατά μέσον όρο δύο ως τρία παιδιά. Η Βορειοαμερικανίδα πού το νοικοκυριό της είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αυτοματοποιημένο, έχει σχεδόν τρία.
Η Ευρωπαία, πού υστερεί κάπως στην αυτοματοποίηση του νοικοκυριού, μένει στα δύο και κάτι. Οι γυναίκες σπάνια θέλουν μονάχα ένα παιδί, ενώ πάνω από τα τρία θεωρείται κάτι μη κοινωνικό, λόγω της μεγάλης φασαρίας και της μυρουδιάς της μπουγάδας. Το μοναχοπαίδι δεν προσφέρει κανένα πλεονέκτημα στη γυναίκα, μονό σκοτούρες, με ένα μόνο παιδί δεν είναι ούτε εντελώς άοπλη, αλλά ούτε και τόσο δεμένη με το σπιτικό της όσο θα έπρεπε κατά την ίδια.
Μπορεί ακόμα να συμβεί καμιά συμφορά στο παιδί, σε ηλικία πού δεν θα μπορεί πια να γεννήσει άλλο· χάνει έτσι κάθε πρόφαση για να κάνει μια ζωή πιο ευχάριστη από του άντρα της, όπως και ο άντρας για να δουλεύει αποκλειστικά γι’ αυτήν. Επιπλέον, το μοναχοπαίδι δεν έχει παρέα για παιχνίδια, κι αν υπάρχει κάτι πού οι γυναίκες μισούν, είναι να παίζουν με τα παιδιά τους. Κι αυτό, γιατί τα παιδιά ενδιαφέρονται για τα πάντα, ρωτάνε για το καθετί, ενώ οι γυναίκες είναι ζήτημα αρχής, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα (εκτός από τις ηλίθιες δυνατότητες διασκέδασης πού τους δίνει το νοικοκυριό και το κορμί τους)!!! Ακόμα και με την πιο καλή θέληση, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να ενταχθούν στον εξαίρετο κόσμο του παιδιού, τον γεμάτο φαντασία και περιπέτειες.
Η γυναίκα διαθέτει όλο κι όλο ένα περιορισμένο ρεπερτόριο από ανόητες φράσεις για τα πολύ μικρά παιδιά, π.χ. πιο είναι, καλέ, αυτό το αγοράκι ή το κοριτσάκι, πράγμα που δεν την βοηθάει όμως καθόλου μόλις το παιδί φτάσει τα δύο του χρόνια κι αρχίζει να σκέφτεται. Σχετικά με την επαφή της μάνας με τον γιο της, ή κυρίως, της μάνας με την κόρη της, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα αναφορικά με τις σχέσεις του πατέρα π.χ. με το γιό του «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το ηλεκτρικό τραινάκι του γιου του». Όταν η γυναίκα παίρνει στα χέρια της το παιδί της και παίζει μαζί του μισή ώρα την ημέρα, «...όχι παραπάνω, την ακούμε τα λέει, θα χαλάσει το παιδί, δεν θα εξελιχθεί το μυαλουδάκι του», πράγμα που είναι ένα ακόμη γυναικείο ψέμα, επέρεται παντού για το κατόρθωμα της, και με το δίκιο της, γιατί μια τέτοια νίκη είναι για τον εαυτό της μια εξαιρετική επιτυχία.
Για να πετύχει λοιπόν η υλική εξασφάλιση της γυναίκας, της χρειάζονται δυο με τρία παιδιά, την κάνουν να φαίνεται ανίκανη να τα βγάλει πέρα μόνη της και να έχει και άλλη δουλειά, ενώ ο κίνδυνος να βρεθεί αργότερα χωρίς παιδιά και εγγόνια, χωρίς κανέναν πού να της εκδηλώνει τον σεβασμό πού οφείλεται στις μητρικές φροντίδες, ελαττώνεται αισθητά. Επιπλέον, τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους, πράμα πού της επιτρέπει να αφιερώνεται σε άλλες υψηλότερες ασχολίες, όπως το ράψιμο και τα γλυκά.
Σε αυτή την περίπτωση, οι μητρικές φροντίδες συνίστανται να κλειδώνει τα παιδιά σ’ ένα δωμάτιο, όπου δεν μπαίνει παρά μόνο αν τύχει και χτυπήσει κανένα τους και βάλει τα κλάματα.
Ας τονίσουμε, επίσης, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αναθρέψεις και να ντρεσάρεις δύο ή και περισσότερα παιδιά μαζί, παρά μόνο ένα, θα πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου για να βρεις τα κατάλληλα κόλπα για να πετύχεις την υποταγή του ενός παιδιού, να το χαϊδεύεις, να το «πείθεις», να το «λογικεύεις» ή να το τιμωρείς, πράγμα πού η γυναίκα το βρίσκει τρομερά ενοχλητικό και γι’ αυτό το αναθέτει στον άντρα της. Αντίθετα, η διαπαιδαγώγηση των πολλών παιδιών μαζί γίνεται πολύ πιο εύκολα, με την μέθοδο του εκβιασμού, καθώς η επιδοκιμασία της μητέρας για τις πράξεις τους είναι εκείνο πού δεσπόζει σε όλη τους την ζωή, της αρκεί να δείξει κάποια παραμικρή προτίμηση στο ένα παιδί, ώστε τα άλλα να κάνουν αμέσως ότι τους ζητήσει. Το κάθε παιδί ζει με τον φόβο μήπως η μητέρα του, του αφαιρέσει την «αγάπη» της και την δώσει στο άλλο. Φυσικά, ο φόβος αυτός δεν αφήνει θέση στην ανάπτυξη μιας αληθινής αδελφικής αγάπης (λες και οι γυναίκες νοιάζονται για κάτι τέτοια), ενθαρρύνει όμως έναν τέτοιο συναγωνισμό και, επομένως, την κοινή επίδοση. Ακόμα κι αργότερα, όταν πια θα έχουν από καιρό ενηλικιωθεί, δεν θα εύχονται, μέσα τους, παρά μόνο ένα πράμα, πώς να γίνουν καλύτερα, να ξεχωρίσουν στα μάτια της μητέρας τους, τα αγόρια επαγγελματικά, για να ικανοποιήσουν την αλαζονεία της και τα κορίτσια, ποια θα τα καταφέρει να ψαρέψει τον καλύτερο σκλάβο δια βίου για αποκτήσει περισσότερα αγαθά. Και από καιρό σε καιρό, όλοι θα μαζεύονται κοντά της, κι εκείνη θα βλέπει σ’ αυτήν την συγκέντρωση μιαν απόδειξη αγάπης και αφοσίωσης και θα αποκαλεί «πνεύμα της οικογένειας» το ενδιαφέρον πού δείχνουν τα αδέρφια μεταξύ τους, ενώ στην πραγματικότητα αυτά δεν νοιάζονται παρά πώς να επιδείξουν το να στο άλλο τα νέα τους επιτεύγματα.
Όμως, αυτά όλα τα πλεονεκτήματα μπορεί να τα αποκτήσει μόνο αν έχει δυο ως τρία παιδιά. Αν έχει πιο πολλά, στις μέρες μας δεν εξηγείται παρά μόνο με αμέλεια από την μεριά της, ή από θρησκευτικές προκαταλήψεις του άντρα της, τότε θα είναι πραγματικά απασχολημένη στο έπακρο για κάμποσα χρόνια, άλλα, πάντοτε χάρη σ’ έναν αμοιβαία αποδεκτό καταμερισμό της δουλείας, χωρίς καμιά ευθύνη σχετικά με την υλική συντήρηση τους, σπάνιο πράμα για γυναίκα να νιώθει υπεύθυνη για τα παιδιά της και χωρίς κανένα προϊστάμενο να την διατάσσει ή να την ελέγχει. Η τέτοια αυξημένη δραστηριότητα της δεν διαρκεί παρά μόνο έως την στιγμή πού το πιο μικρό παιδί της θα φτάσει σε ηλικία για τον παιδικό κήπο, ενώ της εξασφαλίζει ένα επιπλέον πλεονέκτημα, μπορεί να είναι βεβαία ότι ο άνδρας της δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ όσο τα παιδιά δεν έχουν ακόμα ενηλικιωθεί. Γιατί ο άνδρας πού χωρίζει την γυναίκα του με τέσσερα η και παραπάνω παιδιά, θεωρείται στην κοινωνία μας εγκληματίας, έστω κι (ν το κάνει απλώς και μόνο γιατί δεν μπορεί πια να υποφέρει την γυναίκα και όχι τα παιδιά, τότε και αυτή χρησιμοποιεί τα παιδιά σαν όπλο αφενός μεν για να εξευτελίσει τον άνδρα προσδίδοντας του την ετικέτα του ασυνειδήτου εγκληματία και αφ’ ετέρου για να επιδιώξει υψηλότερα οικονομικά οφέλη για τα παιδιά, δηλαδή για την ίδια.
Όπως και να είναι, όταν τα παιδιά, όποιος κι αν είναι ο αριθμός τους, φτάσουν στην ηλικία του νηπιαγωγείου, η γυναίκα έχει πια επιτελέσει το πιο μεγάλο μέρος της δουλείας της για όλη της την ζωή. Διαθέτει ξανά αρκετό χρόνο και, συχνά, αρκετά χρήματα για να χαίρεται, με κάποιον τρόπο, την ζωή της. Πάει στο κομμωτήριο, ταχτοποιεί τα άνθη στα βάζα, γυαλίζει τα έπιπλα της σύμφωνα με την καινούργια συνταγή του βδομαδιάτικου περιοδικού της και περιποιείται το «πολύτιμο» κορμί της. Στις περισσότερες, δυτικές χώρες, το σχολείο διαρκεί σχεδόν ολόκληρη τη μέρα, ενώ σε άλλες, όπου ακόμα δεν εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα, οι άντρες, σπρωγμένοι από τη συνηθισμένη φόρα τους, προσπαθούν να το πραγματοποιήσουν, οι μεθοδικές τους έρευνες τους απέδειξαν ότι τα παιδιά πού δεν αφήνονται την μισή μέρα στην επίδραση της μάνας τους αναπτύσσουν πολύ πιο γρήγορα τις πνευματικές τους ικανότητες και αργότερα αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τις αντιξοότητες της ζωής. Οι γυναίκες δεν θίγονται με αυτή την διαπίστωση, μια και δεν έχουν ιδέα από αυτό πού ο άνδρας ονομάζει τιμή και αξιοπρέπεια, τους είναι αδύνατο να νιώσουν προσβεβλημένες σ' ένα τέτοιο σημείο. Οπωσδήποτε, ή παράταση της σχολικής ημέρας δεν είναι γι' αυτές διπλό κέρδος.
*βλ. Dr. Pierre Vellay, «Σεξουαλική ανάπτυξη και μητρότητα. O ανώδυνος τοκετός με την ψυχοπροφυλακτική μέθοδο».
ΠΗΓΗ:
