Αντί προλόγου
Η συγγραφέας Ester Vilar στο διεθνούς φήμης best seller της, κοινωνιολογικής υφής με τίτλο «Der dressierte Mann» εκφράζει την άποψη ότι ο δρόμος τον οποίο ακολουθεί το φεμινιστικό κίνημα δεν θα καταλήξει πουθενά, όντας η ίδια γιατρός, κοινωνιολόγος και αντιπρόεδρος του φεμινιστικού κινήματος στην Ευρώπη διατύπωσε την άποψη αυτή βασιζόμενη στην ρεαλιστική διαπίστωση ότι το φεμινιστικό κίνημα περιορίζεται στην αντιδικία μεταξύ ανδρός και γυναικός, ξεκινώντας ότι η γυναίκα είναι η εκμεταλλευόμενη από τον άνδρα. Ουδέν ψευδέστερο τούτου!!!
Η συγγραφέας αναλύοντας ολόκληρη την συμπεριφορά της σημερινής αστής γυναίκας αλλά τα ίδια συμπεράσματα έχουν εφαρμογή σε όλο τους το εύρος και στην κυρίως μικροαστική ελληνική κοινωνία διαπιστώνει πολύ ορθά, ότι ο άνδρας είναι ο εκμεταλλευόμενος από την γυναίκα εντός του αστικού κοινωνικού μας συστήματος και αν η γυναίκα έχει περιοριστεί φαινομενικά στον ρόλο του παρασκηνίου εντός της σχέσης, της κοινωνίας και κυρίως εντός της οικογένειας, «π.χ. το 1953 έγινε σε μια από της πλέον κοινωνικά προοδευμένες χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην Ελβετία δημοψήφισμα για το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών, το 90% των γυναικών ψήφισαν κατά στο να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι», είναι από καθαρά δική της εκλογή και από καθαρά δικό της συμφέρον και γιατί, καλλιεργώντας την πάγια αυτή ταχτική από μάνα σε κόρη, έχει καταντήσει τεμπέλα, ανόητη, εγωίστρια, υπολογίστρια και χωρίς αγνά αισθήματα, υπαινισσόμενη την δήθεν καταπίεση από τον άνδρα, εξάλλου πόσο πιο ωραίος είναι ο παθητικός ρόλος τού καταπιεζόμενου, προκαλεί την συμπάθεια, την προστασία και τον οίκτο.
Φυσικά το ζήτημα της θέσης και του ρόλου της γυναίκας μέσα στην κοινωνία δεν είναι τόσο απλό, κι ούτε μπορεί να περιοριστεί σε μια σεξουαλική αντιδικία, πού μπορεί να εκδηλωθεί, και να λυθεί, με το σχήμα, ποιος εκμεταλλεύεται ποιόν;
Το ζήτημα αυτό είναι πολύ βαθύτερο, είναι ένα καθαρά κοινωνικό πρόβλημα, και ή τοποθέτηση του ακολουθεί πάντα την κάθε φορά υφιστάμενη κοινωνική μορφολογία. Να το ξεχωρίζουμε από τα άλλα κοινωνικά προβλήματα και να προσπαθούμε να το λύσουμε με διάφορες ειδικότερες συνταγές, περιορίζοντας το μάλιστα στα πλαίσια της σχέσης των δύο φύλων, σημαίνει να αποπροσανατολίζουμε και το φεμινιστικό κίνημα ολόκληρο, και τον εαυτό μας. Ο άντρας και η γυναίκα βράζουν στο ίδιο κοινωνικό καζάνι, η μοίρα τους είναι κοινή και η Vilar απαιτεί ίσα δικαιώματα για την γυναίκα εντός όμως της σημερινής νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας μας στην οποία τα δύο φύλα είναι το ίδιο καταπιεζόμενα εργασιακά και κοινωνικά κατά δε την γνώμη της συγγραφέως, αυτό εξαρτάται σ’ έναν μεγάλο βαθμό από την ίδια την γυναίκα που συνειδητά παίζει τον ρόλο που δήθεν καταπιεζόμενου που σήμερα έχει, επειδή της αρέσει, την ικανοποιεί και μάλιστα φοβάται μην τον χάσει. Στο βάθος, γράφει η Vilar ή πλειοψηφία των γυναικών αναλογίζεται με δέος την ημέρα που θα «απελευθερωθεί», την ημέρα που θα χάσει την προνομιούχα θέση της.
Πάνε σχεδόν εκατό χρόνια από τότε πού κυκλοφόρησαν τα βιβλία των Γερμανών θεωρητικών August Bebel, «Η γυναίκα στο παρελθόν, το παρόν και στο μέλλον - 1883» και του Friedrich Engels, «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους - 1884» στα όποια οι δυο αυτοί σπουδαίοι θεωρητικοί τοποθέτησαν το πρόβλημα αυτό στην σωστή κοινωνική του βάση, διαγράφοντας μάλιστα και την πορεία πού θα έπρεπε να ακολουθήσει προς την λύση του, μέσα στα πλαίσια της πορείας τού όλου κοινωνικού προβλήματος. Στα εκατό αυτά χρόνια πού πέρασαν ως την έκδοση του βιβλίου της Vilar η πορεία της κοινωνίας μας δικαίωσε απόλυτα τις απόψεις των δύο επιστημόνων.
Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η αντιδικία άντρα - γυναίκας μέσα στα γενικότερα κοινωνικά πλαίσια του προβλήματος. Αλλά ή σχέση αυτή, όχι μόνο δεν θα πρέπει, από την μεριά της φεμινιστικής κίνησης, να θεωρείται σαν το κλειδί για την λύση τού προβλήματος, αλλά ακόμα ούτε και μονόπλευρα και δογματικά - για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής - θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με το απλοϊκό και αφελές σκεπτικό, ότι ο άντρας κυβερνάει τα πάντα άρα ανδροκρατική είναι η κοινωνία μας, άρα ο άντρας θέλει την υποδούλωση της γυναίκας για να την εκμεταλλεύεται, άρα σκοπός τού φεμινιστικού κινήματος είναι να απελευθερώσει τις γυναίκες από την εκμετάλλευση του άντρα και άρα αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος.
Το «γυναικείο πρόβλημα» είναι ένα παμπάλαιο πρόβλημα και παραμένει ακόμα άλυτο σε όλα τα κοινωνικά συστήματα, ενώ σήμερα έχει ξαναγίνει πολύ επίκαιρο. Ο σκοπός του βιβλίου τούτου για το οποίο η συγγραφέας κινδύνευσε να λιντσαριστεί κατά την παρουσίαση του τόσο στην Γερμανία όσο και στην Βρετανία από εξαγριωμένες δήθεν πουριτανές και κατά τα άλλα συμπαθητικές κυρίες υπεράνω πάσης υποψίας στην δε Βρετανία έγινε επίσημο αίτημα στην κυβέρνηση να την κηρύξει persona non grata, είναι να αποδείξει ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο υφίσταται κατά κόρον αλλά από την γυναίκα προς τον άνδρα, η γυναίκα με την κατάλληλη χρήση του σεξ, δαμάζει τον άνδρα τον ντρεσάρει δηλαδή τον εκγυμνάζει, να κάνει ότι αυτή θέλει. Ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ορέξεις με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της συντήρησης της και αυτής των παιδιών «της», όπως τα αποκαλεί γιατί έτσι την βολεύει.
Αυτό ισχύει κυρίως για τις χειραφετημένες και εργαζόμενες γυναίκες, θα αποδείξουμε παρακάτω με ποιόν τρόπο. Έρωτας, αισθήματα και όλα τα συναφή δεν υπάρχουν από την πλευρά της γυναίκας, μονό ψυχρός υπολογισμός!!!
