Μαριλένα Σημίτη:
«Ιδεολογία και Πλαισιώσεις στο Ελληνικό Φεμινιστικό Κίνημα (1974-1989)»
Η εισήγηση με αφετηρία τη θεωρία για τα Νέα Κοινωνικά Κινήματα διερευνά δύο όψεις του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα την περίοδο 1974-1989. Η εισήγηση θα εστιάσει πρώτα στις Αυτόνομες Φεμινίστριες, οι οποίες υιοθέτησαν τόσο σε επίπεδο ιδεολογίας όσο και σε επίπεδο πλαισίων συλλογικής δράσης κεντρικά στοιχεία της ταυτότητας των Νέων Κοινωνικών Κινημάτων. Ο αντικρατικός τους λόγος και η έμφασή τους στην προσωπική αυτονομία ήρθε σε ρήξη με τα πλαίσια των υπόλοιπων φεμινιστικών οργανώσεων (Ο.Γ.Ε., Ε.Γ.Ε, προσκείμενων στα πολιτικά κόμματα (Κ.Κ.Ε, ΠΑ.ΣΟ.Κ). Στη συνέχεια η εισήγηση θα εστιάσει στην Ένωση Γυναικών Ελλάδας (Ε.Γ.Ε) ως ενδεικτικό παράδειγμα του κρατικού φεμινισμού στην Ελλάδα, της πρόσληψης δηλαδή του κράτους ως σημαντικού πολιτικού εργαλείου για την επίτευξη των φεμινιστικών στόχων. Παράλληλα, η Ε.Γ.Ε. αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στοχευμένης διαμόρφωσης ενός πλαισίου συλλογικής δράσης συμπληρωματικού προς τον πολιτικό λόγο των πολιτικών κομμάτων, καθώς στο λόγο της Ε.Γ.Ε. ο στόχος της αυτόνομης γυναικείας συνείδησης συμπληρώνεται από τον ευρύτερο στόχο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, στον οποίο καταλυτικό ρόλο δεν μπορούν παρά να έχουν τα πολιτικά κόμματα και ο κρατικός μηχανισμός. Ενώ οι Αυτόνομες Φεμινίστριες διαμόρφωσαν πλαίσια συλλογικής δράσης με στόχο την πιστή απεικόνιση της ιδεολογικής τους σύγκρουσης με τους υφιστάμενους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, στην περίπτωση της Ε.Γ.Ε. οι πλαισιώσεις στόχευαν στη διεύρυνση της κοινωνικής βάσης μέσω της αναπαραγωγής μίας «οικείας» πολιτικής κουλτούρας.
«Ιδεολογία και Πλαισιώσεις στο Ελληνικό Φεμινιστικό Κίνημα (1974-1989)»
Η εισήγηση με αφετηρία τη θεωρία για τα Νέα Κοινωνικά Κινήματα διερευνά δύο όψεις του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα την περίοδο 1974-1989. Η εισήγηση θα εστιάσει πρώτα στις Αυτόνομες Φεμινίστριες, οι οποίες υιοθέτησαν τόσο σε επίπεδο ιδεολογίας όσο και σε επίπεδο πλαισίων συλλογικής δράσης κεντρικά στοιχεία της ταυτότητας των Νέων Κοινωνικών Κινημάτων. Ο αντικρατικός τους λόγος και η έμφασή τους στην προσωπική αυτονομία ήρθε σε ρήξη με τα πλαίσια των υπόλοιπων φεμινιστικών οργανώσεων (Ο.Γ.Ε., Ε.Γ.Ε, προσκείμενων στα πολιτικά κόμματα (Κ.Κ.Ε, ΠΑ.ΣΟ.Κ). Στη συνέχεια η εισήγηση θα εστιάσει στην Ένωση Γυναικών Ελλάδας (Ε.Γ.Ε) ως ενδεικτικό παράδειγμα του κρατικού φεμινισμού στην Ελλάδα, της πρόσληψης δηλαδή του κράτους ως σημαντικού πολιτικού εργαλείου για την επίτευξη των φεμινιστικών στόχων. Παράλληλα, η Ε.Γ.Ε. αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στοχευμένης διαμόρφωσης ενός πλαισίου συλλογικής δράσης συμπληρωματικού προς τον πολιτικό λόγο των πολιτικών κομμάτων, καθώς στο λόγο της Ε.Γ.Ε. ο στόχος της αυτόνομης γυναικείας συνείδησης συμπληρώνεται από τον ευρύτερο στόχο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, στον οποίο καταλυτικό ρόλο δεν μπορούν παρά να έχουν τα πολιτικά κόμματα και ο κρατικός μηχανισμός. Ενώ οι Αυτόνομες Φεμινίστριες διαμόρφωσαν πλαίσια συλλογικής δράσης με στόχο την πιστή απεικόνιση της ιδεολογικής τους σύγκρουσης με τους υφιστάμενους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, στην περίπτωση της Ε.Γ.Ε. οι πλαισιώσεις στόχευαν στη διεύρυνση της κοινωνικής βάσης μέσω της αναπαραγωγής μίας «οικείας» πολιτικής κουλτούρας.
