Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 2010
Το μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας είναι η Δικαιοσύνη. Η απονομή της δικαιοσύνης έχει φτάσει σε τόσο οριακό σημείο που ουσιαστικά ελάχιστα απέχει από την πλήρη έλλειψη.
Οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό και αν ακούσετε, αλλά και οποιονδήποτε ειδικό ή ανίδεο μέσα στα ΜΜΕ, όταν βάζουν τις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας, ξεκινούν πάντα σχεδόν με την Παιδεία, συνεχίζουν με την Υγεία και πάει λέγοντας. Κανένας, μα κανένας, δεν θίγει τον τομέα Δικαιοσύνη. Και όμως είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας.
Σαφώς και η Παιδεία είναι πολύ σοβαρό αγαθό και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Όμως αφορά ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό και φυσικά δεν μπορεί να δώσει τώρα που τα χρειαζόμαστε άμεσα αποτελέσματα. Παρεμπιπτόντως, το πόσο σημασία δίνουν οι Έλληνες πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του τόπου στην ελληνική Παιδεία και στους Έλληνες επιστήμονες, το αντιλαμβανόμαστε από το γεγονός αφενός των σπουδών των ίδιων των παιδιών τους στο εξωτερικό και αφετέρου της πρόσληψης ξένων συμβούλων στο κράτος ή ξένων διευθυντών στις επιχειρήσεις, γιατί οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, τι ποιότητα επιστημόνων βγάζουμε. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Η Δικαιοσύνη όμως, πρέπει και μπορεί να διορθωθεί άμεσα, αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση.
Πολλοί μιλάνε για τα προβλήματα της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη, όμως κανείς δεν μιλά για το πρόβλημα της Δικαιοσύνης.
Ε! λοιπόν, η Δικαιοσύνη αποτελεί το χειρότερο πρόβλημα της καθημερινότητας του Έλληνα. Το πρόβλημα που τον γεμίζει άγχος και ανασφάλεια. Είναι ο υπ΄ αριθμόν «ένα» παράγοντας της κοινωνικής συνοχής ή αντίστοιχα της κοινωνικής διάλυσης, όπως είναι σήμερα. Όλοι οι νόμοι, το ίδιο το Σύνταγμα, οι υπουργικές αποφάσεις κ.λ.π. θα υπάρξει οπωσδήποτε η στιγμή που θα πρέπει να κριθεί η σωστή εφαρμογή τους και αυτή ακριβώς η τήρηση των νόμων είναι η δουλειά της Δικαιοσύνης. Διαφορετικά όλα τα νομοθετήματα, τα οποία στόχο έχουν την αρμονική κοινωνική συμβίωση, μένουν σε κάποια συρτάρια αραχνιασμένα. Ο πολίτης που αδικείται από την παραβίαση των νόμων από κάποιον συμπολίτη σε βάρος του, είναι αναγκασμένος να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να δικαιωθεί. Όταν όμως εκεί δεν βρίσκει το δίκιο του, τότε τα πάντα καταρρέουν μέσα του. Τα πάντα καταρρέουν όχι μόνο στη συνείδηση του αδικηθέντος, αλλά και στη συνείδηση του παρανομούντος, αφού αυτός διαπιστώνει ότι μπορεί να παρανομεί και να μένει ατιμώρητος.
Δυστυχώς σήμερα ο πολίτης δεν μπορεί να βρει το δίκιο του. Το κόστος απονομής της Δικαιοσύνης είναι υψηλό, ο χρόνος απονομής της είναι ατελείωτος, δηλαδή υπάρχει στην ουσία αρνησιδικία, η ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων είναι χαμηλή, οι έξωθεν παρεμβάσεις πολλές και η ψυχική φθορά που υφίσταται ο αδικημένος πολίτης, ο οποίος αισθάνεται να εμπαίζεται στην ουσία και από επάνω, είναι τεράστια. Η έννομη τάξη καταρρέει και πρέπει να το αντιληφθούμε.
Αν αυτό το πρόβλημα δεν λυθεί άμεσα, τότε καθόλου μην περιμένουμε να καλυτερεύσει η κοινωνική συνοχή και η συνολική κοινωνική απόδοση. Οδηγούμαστε αργά και σταθερά στην πλήρη κοινωνική αποσύνθεση.
Οι προτάσεις υπάρχουν, όμως και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα έχουν πλέον γιγαντωθεί και είναι ισχυρά.
ΠΗΓΗ 1:
ΠΗΓΗ 2:
ΠΗΓΗ 3:
