«όπου βασιλεύει η γυναίκα, βασιλεύει η ιδιοτροπία»
Ναπολέων Βοναπάρτης
Τι είναι η γυναίκα;
Είπαμε ότι ή γυναίκα, σε αντίθεση με τον άντρα, είναι ένα ανθρώπινο ον πού δεν δουλεύει. Σχετικά με την γυναίκα δεν έχουμε πολλά πράγματα να προσθέσουμε, θα μπορούσαμε λοιπόν να αρκεστούμε σ' αυτόν τον ορισμό, αν ή έννοια πού περικλείουν οι λέξεις «ανθρώπινο ον» δεν ήταν πάρα πολύ πλατιά και πάρα πολύ ασαφής, για να χαρακτηρίζει παράλληλα και τον άντρα και την γυναίκα. Στο ανθρώπινο ον, η ανάγκη της ζωής, αυτή καθαυτή, προσφέρει την εκλογή ανάμεσα σε μια ύπαρξη κατώτερη περιορισμένη στις καθαρά ζωώδης λειτουργίες, και μια ζωή πνευματική. Χωρίς καμιά αμφιβολία ή γυναίκα κλίνει προς την πρώτη κατάσταση, η καλή της φυσική διατίμηση, η φωλίτσα της, και η δυνατότητα να εφαρμόζει ήσυχα και ταχτικά τους κανόνες του κλωσσήματος, αυτά είναι το ανώτερο ιδανικό της.
Όπως, θεωρείται πια σαν αποδεδειγμένο, ότι άντρες και γυναίκες γεννιούνται προικισμένοι με τις ίδιες ιδιότητες, στην αρχή, δεν υπάρχει καμιά διανοητική διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα. Άλλα είναι επίσης αποδεδειγμένο, ότι οι ιδιότητες πού δεν καλλιεργούνται μαραίνονται και σιγά σιγά σβήνουν, οι γυναίκες, με το να μην εξασκούν τη διάνοια τους και το πνεύμα τους, διαλύουν, ελαφρά τη καρδία, ολόκληρο αυτό το ξεκίνημα και, ύστερα από λίγων ετών σποραδική διανοητική εξάσκηση, βαλτώνουν στο κατώτερο στάδιο μιας αθεράπευτης βλακείας. Γιατί η γυναίκα δεν χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο της; Γιατί, για να επιβιώσει, δεν της χρειάζεται καμιά ιδιότητα πνευματικής υφής. Θεωρητικά, μια όμορφη γυναίκα με εξυπνάδα χιμπαντζή θα μπορούσε θαυμάσια να πετύχει σε μια ανθρώπινη κοινωνία.Γενικά, η εξυπνάδα της σταματάει το αργότερο στα δώδεκα της χρόνια, δηλαδή στην ηλικία που έρχεται η ημέρα να αποφασίσει να μπει στο δρόμο της «νόμιμης πορνείας» δηλαδή της αρχής της εκγύμνασης της με τις προτροπές της μάνας της με απώτερο σκοπό πώς να μάθει να τσιμπάει και να εκμεταλλεύεται το καλύτερο αντρικό θύμα, βρίσκοντας έναν άντρα πού θα δουλεύει γι' αυτήν, αμείβοντας τον με την χρήση του κόλπου της σε τακτά διαστήματα!!!
Και εδώ είναι πού πέφτει έξω, γιατί αντί ν' αρχίσει να ενδιαφέρεται για την πνευματική ζωή, ν' ανησυχεί για την πολιτική κατάσταση, ν' ασχολείται με την ιστορία, να παρακολουθεί τα νέα από την εξερεύνηση του διαστήματος, η γυναίκα χρησιμοποιεί τον ελεύθερο τώρα χρόνο της να φτιάνει γλυκίσματα, να σιδερώνει τ' ασπρόρουχα, να ράβει και να μπαλώνει ή αν πράγματι έχει επιχειρηματικό μυαλό, να στολίζει τις εγκαταστάσεις του λουτρού της με γιρλάντες από λουλουδάκια. Κατά βάθος, υπάρχει, μήπως, έστω και ένας άντρας πού δίνει, πράγματι, τόσο σπουδαία σημασία στα σιδερωμένα εσώρουχα, στις γιρλάντες με τα λουλουδάκια και στα σπιτίσια γλυκίσματα; Καθώς, όμως, η γυναίκα τα καταφέρνει να τον πείσει ότι όλα αυτά είναι αναγκαία, ή τουλάχιστο, αποτελούν απαραίτητες εκδηλώσεις του «πολιτισμού», ο άντρας της εφευρίσκει την αυτόματη σιδερωματική μηχανή, την έτοιμη πάστα του ζαχαροπλαστείου, τους αυτόματους διανομείς χαρτιού τουαλέτας στολισμένους με λουλουδάκια. Παρ’ όλα αυτά όμως, η γυναίκα εξακολουθεί να μην διαβάζει περισσότερο από πριν, να μην ασχολείται με την πολιτική, ενώ η εξερεύνηση του διαστήματος την αφήνει εντελώς ψυχρή. Ο ελεύθερος χρόνος πού της εξασφαλίζει ο άντρας έρχεται στο τσακ, επιτέλους, θ' ασχοληθεί και με τον «εαυτό της». Και μια και οι πνευματικές επιδιώξεις, όπως ξέρουμε, δεν την συγκινούν ιδιαίτερα, πολύ φυσικά σκέφτεται να διαθέσει το χρόνο της για την εξωτερική της εμφάνιση.
Ο άντρας που αγαπάει τη γυναίκα ή εύχεται με πάθος την ευτυχία της πάνω απ’ όλα, την ακολουθεί και σ’ αυτόν τον τομέα, κατασκευάζει γι' αυτήν ρουζ για τα χείλια, πού να μην ξεβάφει, μαύρο για τα μάτια, πού να μην την κάνουν να κλαίει, θερμαινόμενα μπιγκουντί, πού αντικαθιστούν τις μη υπάρχουσες όντουλασιόν της, φούστες με πλισέδες που δεν χρειάζονται σίδερο, εσώρουχα πού τα πετάει μόλις λερώσουν, Ένας είναι ό παντοτινός του σκοπός, να την απελευθερώσει μια για πάντα από αυτές τις αθλιότητες και να την βοηθήσει προκειμένου να εκπληρώσει η ίδια ότι είναι ειδικά γυναικείο και επομένως ξένο προς το αντρικό του πνεύμα, να ικανοποιήσει τις «υψηλές» επιδιώξεις, όπως πιστεύει της πιο λεπτής και πιο ευαίσθητης φύσης της γυναίκας, για να μπορεί επιτέλους να κάνει κι αυτή, την μόνη, την μοναδική ζωή πού εκείνος νομίζει πώς αξίζει για να ζει κανείς, την ζωή του ελεύθερου ανθρώπου. Και πάντα του περιμένει.Καθώς η γυναίκα δεν πάει κοντά του, καταπιάνεται να την προσελκύσει στον κόσμο του. Πληθαίνει τα μικτά σχολεία για να την συνηθίσει από τα παιδικά της χρόνια στον δικό του τρόπο ζωής. Προστρέχει σε κάθε δυνατό πρόσχημα για να την κάνει να φοιτήσει στα πανεπιστήμια πού αυτός δημιούργησε και για να μυηθεί στα μυστικά πού αυτός ανακάλυψε με την ελπίδα ότι ή άμεση επαφή της με τα μεγάλα έργα θα της ανοίξει την όρεξη. Της ανοίγει την είσοδο στις τελευταίες τιμητικές ασχολίες, όπως π.χ. την συμμετοχή της στην φιλαρμονική της Βιέννης, τις οποίες ως τότε κρατούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του, σπάζοντας έτσι καθιερωμένες παραδόσεις αιώνων. Την σπρώχνει να συνειδητοποιήσει το δικαίωμα της να ψηφίζει, για να μπορέσει, με την γυναικεία της αντίληψη ν' αλλάξει τα συστήματα πού αυτός έχει ως τώρα επινοήσει και εφαρμόσει στην διοίκηση του κράτους, περιμένοντας ίσως ότι ή πολιτική της δραστηριότητα θα του εξασφαλίσει την ειρήνη, γιατί φτάνει της αποδίδει ειρηνευτικά χαρίσματα.
Γαντζώνεται με τέτοια μανία και με τέτοια συνέπεια σ’ αυτό πού υποθέτει ότι είναι το καθήκον του, ώστε δεν βλέπει πια πόσο έχει καταντήσει γελοίος. Γελοίος, σύμφωνα με τη δική του αξιολογική κλίμακα, φυσικά, κι όχι με της γυναίκας. Διότι, εκείνη, ανίκανη ν' απομακρυνθεί από το αντικείμενο, στερείται ολοκληρωτικά από ακόμη και από χιούμορ.
Όχι, οι γυναίκες δεν κοροϊδεύουν τους άντρες. Το πολύ πολύ να οργιστούν κάποτε επ’ αφορμή τους. Οι παλιές προφάσεις, οι υποχρεώσεις του νοικοκυριού, η περιποίηση των παιδιών, πού μ' αυτές κάλυπταν την άρνηση τους για μια πνευματική ζωή, ισχύουν πάντοτε παρά το ξέφτισμά τους και τις χρειάζονται για να δικαιολογούν, έστω και εν μέρει ή για τους τύπους, την πρόωρη τους εγκατάλειψη των πανεπιστημιακών σπουδών και την απόρριψη τους κάθε σταδιοδρομίας όπου θα χρειαζόταν πραγματικά ή ανάληψη κάποιας ευθύνης. Τι θα γίνει, όμως, όταν οι δουλειές του νοικοκυριού θα αυτοματοποιηθούν ακόμα περισσότερο, όταν θα υπάρχει πληθώρα από νηπιαγωγεία και παιδοκομεία, ή όταν οι άντρες ανακαλύψουν, πράμα πού θα έπρεπε να το είχαν ήδη κάνει προ πολλού ότι για να ζήσει κανείς δεν έχει ανάγκη καθόλου από παιδιά;
Θα αρκούσε για τον άντρα να σταματήσει έστω και μια μόνο φορά την τυφλή του δραστηριότητα και να κάνει τον ισολογισμό της, για να αντιληφθεί ότι όλες του οι προσπάθειες για την πνευματική προαγωγή της γυναίκας έχουν πέσει στο κενό. Βεβαίως, η γυναίκα μέρα με την μέρα γίνεται και πιο κομψή, πιο τουαλεταρισμένη, πιο περιποιημένη, πιο «καλλιεργημένη», οι αύξουσες όμως αυτές απαιτήσεις της παραμένουν καθαρά υλιστικές, ποτέ πνευματικές. Ένα παράδειγμα, ο τρόπος σκέψης πού ο άνδρας της διδάσκει στα πανεπιστήμια του την έσπρωξε ποτέ, έστω και για μια μόνο φορά, να αναπτύξει μιαν εντελώς δική της θεωρία; Καταπιάστηκε ποτέ της, έστω για μια μόνο φορά, με μια καθαρά προσωπική της έρευνα στα ινστιτούτα ερευνών όπου την δέχεται; Ο άντρας θα πρέπει να το αντιληφθεί κάποτε, ότι όλα αυτά τα θαυμάσια βιβλία πού έχει στη διάθεση της στις βιβλιοθήκες όπου την προσκαλεί, ή γυναίκα δεν τα διαβάζει ότι τα εξαίσια έργα τέχνης πού της προσφέρει στα μουσεία του δεν είναι γι' αυτήν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, παρά υλικό για μίμηση· ότι τις εκκλήσεις και τις προτροπές για την απελευθέρωση της, πού αφειδώλευτα της καλλιεργεί με τα φιλμ και τα θεατρικά έργα, όπου προσπαθεί να κατέβει στο δικό της επίπεδο και να μιλήσει την δική της γλώσσα, η γυναίκα τις εκτιμάει ανάλογα με την ψυχαγωγία πού της προσφέρουν και ποτέ, κυριολεκτικά ποτέ, δεν της προκαλούν την παραμικρή επαναστατική διάθεση.
Είναι πολύ λογικό, ο άνδρας, πού θεωρεί την γυναίκα ίση του και βοηθάει κι αυτός στην ηλίθια ζωή της στο πλάι του, να έχει πειστεί ότι «αυτός» είναι πού την καταπιέζει. Εντούτοις όσο μακριά κι αν ψάξουμε στις αναμνήσεις μας, η γυναίκα ποτέ της δεν υποχρεώθηκε να υποκύψει, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, στην θέληση του άντρα. Είχε πάντα τις δυνατότητες να μείνει ανεξάρτητη. Και αν σ' όλο αυτό το διάστημα δεν ελευθερώθηκε ποτέ της από το «ζυγό» του, είναι γιατί τέτοιος ζυγός ποτέ δέν υπήρξε, αυτή είναι η μόνη εξήγηση!!!
Ο άνδρας, βέβαια, αγαπάει την γυναίκα του, μα την περιφρονεί κιόλας, γιατί ένας άνθρωπος πού βγαίνει κάθε πρωί από το σπίτι του, γεμάτος ενεργητικότητα, κέφι για να κατακτήσει έναν καινούργιο κόσμο, πράγμα πού, εδώ πού τα λέμε, πολύ σπάνια το πετυχαίνει, αφού είναι υποχρεωμένος να του βγαίνει το λάδι στη δουλειά για να κερδίσει το ψωμί του, δεν μπορεί παρά να περιφρονεί εκείνον πού αρνείται να κάνει το ίδιο. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος για όλες του τις προσπάθειες να υποβοηθήσει στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη της γυναίκας, νιώθοντας ντροπή για λογαριασμό της, νομίζει πώς κι αυτή η ίδια νιώθει ντροπή. Χάρη σε κάποια ψυχική του ευγένεια, θα ήθελε να την τραβήξει από την αμηχανία της.
Αυτό πού ο άνδρας αγνοεί, είναι ότι οι γυναίκες δεν αισθάνονται ούτε την περιέργεια, ούτε την φιλοδοξία ούτε την ανάγκη για δράση, πού αυτού τού φαίνονται τόσο φυσικά. Δεν συμμετέχουν στον αντρικό κόσμο γιατί δεν το θέλουν, δεν τον χρειάζονται καθόλου. Ο τύπος του ανεξάρτητου ανθρώπου είναι γι’ αυτές κάτι χωρίς αξία, δεν αισθάνονται καμιά εξάρτηση τους. Η διανοητική και πνευματική ανωτερότητα του άντρα καθόλου δεν τις σοκάρει, σ' αυτό το κεφάλαιο δεν νιώθουν καμιά φιλοδοξία.
Η γυναίκα μπορεί να διαλέγει, κι' αυτό είναι πού της εξασφαλίζει μιαν ανωτερότητα, μιαν απεριόριστη ανωτερότητα απέναντι του άντρα, έχει την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στον τρόπο ζωής του άντρα, και στον τρόπο ζωής μιας ανόητης πολυτελούς ύπαρξης, ενός παρασίτου και σχεδόν πάντα διαλέγει το δεύτερο. Ο άντρας δεν έχει το δικαίωμα της επιλογής.
Αν οι γυναίκες αισθάνονταν να καταπιέζονται από τους άντρες, θα ένιωθαν απέναντι τους το αίσθημα του μίσους ή του φόβου πού προκαλεί ο κάθε καταπιεστής. Όμως οι γυναίκες δεν τους μισούν τους άντρες κι ούτε τους φοβούνται. Αν οι γυναίκες ένιωθαν ταπεινωμένες απέναντι στους Άντρες εξαιτίας των ανώτερων γνώσεων τους, θα προσπαθούσαν να γίνουν ίσες τους χρησιμοποιώντας τα μέσα πού έχουν στην διάθεση τους. Αν είχαν την εντύπωση ότι δεν αίρονται αρκετή ελευθερία, θα φρόντιζαν να πετύχουν την απελευθέρωση τους, τουλάχιστο στις μέρες μας κάτω απ' αυτόν τον περισσότερο ευνοϊκό παρά ποτέ αστερισμό στην ιστορία τους.
Στην Ελβετία, πού είναι μια από τις πιο εξελιγμένες χώρες του κόσμου κι όπου οι γυναίκες μόλις σχεδόν πρόσφατα απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου, σ' ένα καντόνι θέλησαν να τις αφήσουν ν' αποφασίσουν οι ίδιες για την αναγκαιότητα αυτού του μέτρου, ε’ λοιπόν στην πλειοψηφία τους αρνήθηκαν το δικαίωμα της ψήφου!!! Οι άνδρες, κατάπληκτοι, πίστεψαν ότι αυτή η ανάξια συμπεριφορά των γυναικών είναι η συνέπεια της προαιώνιας κηδεμονίας τους.
Πόσο γελιούνται!!! Η γυναίκα δεν έχει καθόλου την εντύπωση ότι βρίσκεται υπό κηδεμονία. Μια από τις πολλές καταθλιπτικές αλήθειες σχετικά με τις σχέσεις των δύο φύλων είναι και το ότι, στον κόσμο της γυναίκας ο άντρας, πρακτικά, δεν υπάρχει!!! Δεν κατέχει στον κόσμο της μια τέτοια σημαντική θέση ώστε να χρειαστεί να επαναστατήσει εναντίον του. Η εξάρτηση της γυναίκας απέναντι του είναι καθαρά υλική, καθαρά «φυσικού» τύπου. Είναι η ίδια με αυτήν που έχει ένας τουρίστας με την αεροπορική του εταιρία, του καφετζή πού καταφεύγει στην μεγάλη καφετιέρα, του αυτοκινήτου πού δεν κινείται χωρίς βενζίνη, της τηλεόρασης πού έχει ανάγκη από ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτός ο τύπος εξάρτησης δεν προκαλεί κανενός είδους πνευματικό άγχος.
Ο Ίψεν, που έκανε το ίδιο λάθος με όλους τους άντρες, καταπιάστηκε, με την συγγραφή του «κουκλόσπιτου», να συντάξει ένα είδος μανιφέστου απευθυνόμενου σε όλες τις γυναίκες. Η πρώτη όμως παράσταση του έργου, στα 1880, δεν συγκλόνισε παρά μόνο τους άντρες, πού ορκίστηκαν να αγωνιστούν με περισσότερη μανία για να εξασφαλίσουν στις γυναίκες συνθήκες ζωής άξιες ενός ανθρώπινου όντος. Κι από την στιγμή που ο αγώνας αυτός για την χειραφέτηση της γυναίκας, έμελλε να απολήξει, για τις γυναίκες, όπως συνήθως, σε μια ποικιλία της μόδας, για ένα χρονικό διάστημα τους άρεσε να παίζουν την μασκαράτα της σουφραζέτας, πού αρκετά συχνά προηγούμενα την κορόιδευαν. Η φιλοσοφία του Ζαν Πώλ Σάρτρ προκάλεσε στις γυναίκες μιαν εντύπωση ίδιου μεγέθους. Για να δείξουν ότι τον είχαν καταλάβει καλά, άφησαν να μεγαλώσουν τα μαλλιά τους ως την μέση και φόρεσαν πανταλόνια και μαύρα πουλόβερ. Το ίδιο φαινόμενο δημιουργήθηκε με την «σκέψη» του προέδρου Mάο μια ολόκληρη σαιζόν είδαμε να θριαμβεύει το «Mao look».
Ο Ίψεν, που έκανε το ίδιο λάθος με όλους τους άντρες, καταπιάστηκε, με την συγγραφή του «κουκλόσπιτου», να συντάξει ένα είδος μανιφέστου απευθυνόμενου σε όλες τις γυναίκες. Η πρώτη όμως παράσταση του έργου, στα 1880, δεν συγκλόνισε παρά μόνο τους άντρες, πού ορκίστηκαν να αγωνιστούν με περισσότερη μανία για να εξασφαλίσουν στις γυναίκες συνθήκες ζωής άξιες ενός ανθρώπινου όντος. Κι από την στιγμή που ο αγώνας αυτός για την χειραφέτηση της γυναίκας, έμελλε να απολήξει, για τις γυναίκες, όπως συνήθως, σε μια ποικιλία της μόδας, για ένα χρονικό διάστημα τους άρεσε να παίζουν την μασκαράτα της σουφραζέτας, πού αρκετά συχνά προηγούμενα την κορόιδευαν. Η φιλοσοφία του Ζαν Πώλ Σάρτρ προκάλεσε στις γυναίκες μιαν εντύπωση ίδιου μεγέθους. Για να δείξουν ότι τον είχαν καταλάβει καλά, άφησαν να μεγαλώσουν τα μαλλιά τους ως την μέση και φόρεσαν πανταλόνια και μαύρα πουλόβερ. Το ίδιο φαινόμενο δημιουργήθηκε με την «σκέψη» του προέδρου Mάο μια ολόκληρη σαιζόν είδαμε να θριαμβεύει το «Mao look».
