«Ο τύραννος των Συρακουσών ο Διονύσιος ο Πρεσβύτερος (432 π. Χ - 367 π. Χ.) έστειλε στις κόρες του Σπαρτιάτη στρατηγού Λύσανδρου πολύ ακριβά χιτώνια και περιδέραια. Ο Λύσανδρος δεν δέχτηκε τα δώρα: Αυτά τα στολίδια μάλλον θα ατιμήσουν, παρά θα κοσμήσουν τις κόρες μου, απάντησε».
Πλούταρχος - Λυσάνδρος
Το σεξ ως μονάδα ανταμοιβής
Όλα τα ντρεσαρίσματα - εκγυμνάσεις βασίζονται στην αρχή: «ζάχαρη και κουρμπάτσι». Η σχέση ανάμεσα στις φυσικές δυνάμεις τού δαμαστή και του δαμασμένου είναι πού καθορίζει τον τρόπο εφαρμογής της. Πάντως, όμως, μια κάποια τάση προς το γλυκό εκδηλώνεται στο ντρεσάρισμα των μικρών παιδιών, η ζάχαρη ή η σοκολάτα επί παραδείγματι, διατηρεί σταθερά την εμπιστοσύνη πού έχουν στους γονείς τους, στους οποίους εμπιστεύονται τα προβλήματα τους, πράγμα πού βοηθάει τους γονείς να πλάσουν τα παιδιά τους όπως το νομίζουν καλύτερα χωρίς να χρησιμοποιήσουν το ξύλο.
Κάθε φορά πού το δελφίνι πετυχαίνει το κόλπο του στο τσίρκο, ο δαμαστής του, του πετάει ένα ψαράκι. Και καθώς το ζώο εξαρτάται από τον δαμαστή του για να φάει, αναγκάζεται να κάνει ότι αυτός απαιτήσει. Αντίθετα, ο άνδρας μπορεί μονάχος του να τραφεί, αφού, μάλιστα, από τα χέρια του περνάνε τα χρήματα, θα ήταν λοιπόν, ως ένα κάποιο σημείο, αδάμαστος, αν δεν τον κινούσε μια αδυσώπητη ανάγκη, πού δεν μπορεί μονός του να την ικανοποιήσει: την επαφή με το γυναικείο σώμα!!!
Η ανάγκη του αυτή είναι τόσο έντονη, κι ο άντρας βρίσκει τέτοια ευχαρίστηση στην ικανοποίηση της, ώστε αυτή είναι, ίσως, η πιο δυνατή αιτία για την υποδούλωση του, ίσως η ηδονή που νιώθει παραιτούμενος από την ελευθερία του να μην είναι παρά μια πλευρά του σεξουαλισμού του.
Η βάση της οικονομίας είναι πάντοτε η ανταλλαγή. Όταν ζητάς μια εξυπηρέτηση, θα πρέπει πάντα να προσφέρεις σε αντάλλαγμα κάτι ανάλογης αξίας. Συμβαίνει όμως οι άνδρες να προσφέρουν παράλογη τιμή για την ιδιωτική τους χρήση του κόλπου μιας γυναίκας. Αυτό της επιτρέπει να ρίχνεται σε μιαν άγρια εκμετάλλευση από την οποία δεν γλυτώνει κανένας άντρας, και τέτοιων μάλιστα διαστάσεων, πού να ωχριά μπροστά της και η πιο στυγνή εκμετάλλευση του πιο στυγνού καπιταλιστικού συστήματος!!!
Και καθώς η θηλυκότητα έχει πια καταντήσει ένα φαινόμενο μάλλον κοινωνιολογικό, ώστε η βιολογική της πλευρά να μην παίζει πλέον παρά έναν ασήμαντο σχεδόν ρόλο, ούτε οι ομοφυλόφιλοι γλυτώνουν από αυτή την εκμετάλλευση, ας μην ξεχνάμε ότι οι ομοφυλόφιλοι σκέφτονται περισσότερο με τον γυναικείο τρόπο παρά με τον αντρικό. Ο συνεταίρος με τις πιο αδύνατες σεξουαλικές ορέξεις ανακαλύπτει εύκολα τον τρόπο να «δουλέψει» τον άλλον, που οι ορέξεις του είναι πιο λαίμαργες.
Αναλαβαίνοντας το ρόλο του εκμεταλλευτή δηλαδή της γυναίκας συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ταιριάζει σ' αυτόν. Συμπέρασμα: Η χαμηλή σεξουαλική επιθυμία είναι λοιπόν «γυναικείο» χαρακτηριστικό.
Οι γυναίκες, όπως δεν συγκλονίζονται από έντονες συγκινήσεις, έτσι δεν έχουν ανεπτυγμένη λίμπιντο (αλλιώς, πώς εξηγείται η στάση μιας κοπέλας που αρνείται να δοθεί σ’ έναν άντρα, ενώ σκίζεται ότι τον αγαπάει;).
Μόλις πατήσει την εφηβεία μαθαίνει να απωθεί τις σεξουαλικές της ορέξεις ακολουθώντας τις συμβουλές της μάνας της, σκεπτόμενη πώς θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί εν ευθέτω χρόνω καλύτερα το κεφάλαιο πού διαθέτει. Άλλοτε, μία νεαρή σύζυγος έπρεπε να ήταν παρθένα για να έχει αξία. Αλλά και σήμερα ακόμα, η νεαρή κοπέλα πού είχε λίγους εραστές θεωρείται πώς έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνην που είχε πολλούς. Η αγνότητα στον άντρα δεν είχε ποτέ καμιάν άξια, γιατί οι γυναίκες δεν της δίνουν καμιά σημασία, επομένως και οι άντρες δεν την υπολογίζουν. Έτσι λοιπόν, μία ενήλικη γυναίκα μπορεί μονάχα να «αποπλανήσει» έναν έφηβο, άλλα ποτέ δεν τον «βιάσει». Ο άντρας όμως πού θα συμπεριφερθεί το ίδιο με μιαν ανήλικη, είναι ένας σεξουαλικός εγκληματίας, για τον οποίο το αχρείο θηλυκό απαιτεί την κεφαλή του επί πίνακι!!!
Ίσως βάσει τον παραπάνω συμπερασμάτων θα έπρεπε από πολύ νωρίς κι ο άντρας να αρχίσει είτε να χαλιναγωγήσει το σεξουαλικό του ένστικτο είτε να εφαρμόζει την μέθοδο της πολυγαμίας, καθώς όπως είδαμε στο σεξ έγκειται και η πηγή της εξουσίας της γυναίκας πάνω του. Κάτι τέτοιο θα ήταν όμως καταστρεπτικό για τον γυναικείο τρόπο σκέψης που βασίζεται στο πανάρχαιο αξίωμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, έτσι οι σεξουαλικές ορέξεις του άνδρα ενθαρρύνονται και διεγείρονται φυσικά από τις γυναίκες, που αυτές και μόνο έχουν συμφέρον από την αντρική λίμπιντο!!!
Ενώ η εμφάνιση του άντρα, με τον τρόπο πού ντύνεται, σε καμιά περίπτωση δεν προκαλεί κανενός είδους διέγερση στο αντίθετο φύλο, ή γυναίκα, έτσι και πάτησε τα δώδεκα χρόνια, αρχίζει να στολίζεται με σκοπό να τσιμπήσει την μελλοντική της πελατεία. Υπογραμμίζει τις καμπυλότητες του στήθους και των γοφών της με φορέματα πού την αναδεικνύουν διαγράφοντας εντονότατα τις γραμμές της, φοράει διάφανες ψηλές κάλτσες για να τονίσει ως πάνω τις γάμπες της και τους μηρούς της, μακιγιάρεται στα μάτια και στα χείλια με φωτεινές, λαμπερές και υγρές αποχρώσεις, βάφει τα μαλλιά της για να τους δώσει τη φωτεινότητα πού τους λείπει - κι όλα αυτά με μοναδικό της σκοπό να προκαλέσει τη φιληδονία του άντρα και να τον κρατάει πάντα σε διέγερση. Του προσφέρει το εμπόρευμα της αβέρτα, σαν σε βιτρίνα και αυτός δεν έχει παρά να απλώσει το χέρι του και να το πάρει, εφόσον βέβαια είναι διατεθειμένος να πληρώσει το αντίτιμο το οποίο είναι αρκετά υψηλό. Γιατί λοιπόν να παραξενευόμαστε, πού ο άνδρας, έτσι πού βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς διέγερσης από τέτοιες συνεχείς κι ακαμουφλάριστες προτάσεις πού του γίνονται, δεν σκέφτεται παρά μόνο πώς να κερδίσει πιο πολλά χρήματα για να μπορέσει να κατακτήσει το πράμα με το οποίο τόσο έντεχνα και αδιάλειπτα τον ερεθίζουν; Γιατί χωρίς χρήματα - η έστω χωρίς την προοπτική των χρημάτων - ο άντρας δεν έχει ποτέ δική του γυναίκα, και επομένως δεν έχει ιδιωτικής χρήσης γυναικείο σεξ, αυτό είναι κανόνας!!!
Βεβαίως, και σε τούτες τις σχέσεις ισχύει και η πρακτική της πίστωσης, δηλαδή μία γυναίκα, σε ορισμένες περιστάσεις, όταν ό άντρας της π.χ. συμπληρώνει την επαγγελματική του κατάρτιση, δέχεται να δουλεύει αυτή και για τους δύο, παραχωρώντας του, σαν προκαταβολή πληρωμής εισφοράς σε είδος, την χρήση του κορμιού της. Σε μία τέτοια όμως περίπτωση, οι τόκοι θα είναι τοκογλυφικοί και ευθέως ανάλογοι καθώς το μελλοντικό επάγγελμα του συζύγου θα πρέπει να είναι τόσο προσοδοφόρο, ώστε να δικαιολογείται η αντίστοιχη επένδυση πού έχει κάνει η γυναίκα.
Κάθε φορά πού το δελφίνι πετυχαίνει το κόλπο του στο τσίρκο, ο δαμαστής του, του πετάει ένα ψαράκι. Και καθώς το ζώο εξαρτάται από τον δαμαστή του για να φάει, αναγκάζεται να κάνει ότι αυτός απαιτήσει. Αντίθετα, ο άνδρας μπορεί μονάχος του να τραφεί, αφού, μάλιστα, από τα χέρια του περνάνε τα χρήματα, θα ήταν λοιπόν, ως ένα κάποιο σημείο, αδάμαστος, αν δεν τον κινούσε μια αδυσώπητη ανάγκη, πού δεν μπορεί μονός του να την ικανοποιήσει: την επαφή με το γυναικείο σώμα!!!
Η ανάγκη του αυτή είναι τόσο έντονη, κι ο άντρας βρίσκει τέτοια ευχαρίστηση στην ικανοποίηση της, ώστε αυτή είναι, ίσως, η πιο δυνατή αιτία για την υποδούλωση του, ίσως η ηδονή που νιώθει παραιτούμενος από την ελευθερία του να μην είναι παρά μια πλευρά του σεξουαλισμού του.
Η βάση της οικονομίας είναι πάντοτε η ανταλλαγή. Όταν ζητάς μια εξυπηρέτηση, θα πρέπει πάντα να προσφέρεις σε αντάλλαγμα κάτι ανάλογης αξίας. Συμβαίνει όμως οι άνδρες να προσφέρουν παράλογη τιμή για την ιδιωτική τους χρήση του κόλπου μιας γυναίκας. Αυτό της επιτρέπει να ρίχνεται σε μιαν άγρια εκμετάλλευση από την οποία δεν γλυτώνει κανένας άντρας, και τέτοιων μάλιστα διαστάσεων, πού να ωχριά μπροστά της και η πιο στυγνή εκμετάλλευση του πιο στυγνού καπιταλιστικού συστήματος!!!
Και καθώς η θηλυκότητα έχει πια καταντήσει ένα φαινόμενο μάλλον κοινωνιολογικό, ώστε η βιολογική της πλευρά να μην παίζει πλέον παρά έναν ασήμαντο σχεδόν ρόλο, ούτε οι ομοφυλόφιλοι γλυτώνουν από αυτή την εκμετάλλευση, ας μην ξεχνάμε ότι οι ομοφυλόφιλοι σκέφτονται περισσότερο με τον γυναικείο τρόπο παρά με τον αντρικό. Ο συνεταίρος με τις πιο αδύνατες σεξουαλικές ορέξεις ανακαλύπτει εύκολα τον τρόπο να «δουλέψει» τον άλλον, που οι ορέξεις του είναι πιο λαίμαργες.
Αναλαβαίνοντας το ρόλο του εκμεταλλευτή δηλαδή της γυναίκας συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ταιριάζει σ' αυτόν. Συμπέρασμα: Η χαμηλή σεξουαλική επιθυμία είναι λοιπόν «γυναικείο» χαρακτηριστικό.
Οι γυναίκες, όπως δεν συγκλονίζονται από έντονες συγκινήσεις, έτσι δεν έχουν ανεπτυγμένη λίμπιντο (αλλιώς, πώς εξηγείται η στάση μιας κοπέλας που αρνείται να δοθεί σ’ έναν άντρα, ενώ σκίζεται ότι τον αγαπάει;).
Μόλις πατήσει την εφηβεία μαθαίνει να απωθεί τις σεξουαλικές της ορέξεις ακολουθώντας τις συμβουλές της μάνας της, σκεπτόμενη πώς θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί εν ευθέτω χρόνω καλύτερα το κεφάλαιο πού διαθέτει. Άλλοτε, μία νεαρή σύζυγος έπρεπε να ήταν παρθένα για να έχει αξία. Αλλά και σήμερα ακόμα, η νεαρή κοπέλα πού είχε λίγους εραστές θεωρείται πώς έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνην που είχε πολλούς. Η αγνότητα στον άντρα δεν είχε ποτέ καμιάν άξια, γιατί οι γυναίκες δεν της δίνουν καμιά σημασία, επομένως και οι άντρες δεν την υπολογίζουν. Έτσι λοιπόν, μία ενήλικη γυναίκα μπορεί μονάχα να «αποπλανήσει» έναν έφηβο, άλλα ποτέ δεν τον «βιάσει». Ο άντρας όμως πού θα συμπεριφερθεί το ίδιο με μιαν ανήλικη, είναι ένας σεξουαλικός εγκληματίας, για τον οποίο το αχρείο θηλυκό απαιτεί την κεφαλή του επί πίνακι!!!
Ίσως βάσει τον παραπάνω συμπερασμάτων θα έπρεπε από πολύ νωρίς κι ο άντρας να αρχίσει είτε να χαλιναγωγήσει το σεξουαλικό του ένστικτο είτε να εφαρμόζει την μέθοδο της πολυγαμίας, καθώς όπως είδαμε στο σεξ έγκειται και η πηγή της εξουσίας της γυναίκας πάνω του. Κάτι τέτοιο θα ήταν όμως καταστρεπτικό για τον γυναικείο τρόπο σκέψης που βασίζεται στο πανάρχαιο αξίωμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, έτσι οι σεξουαλικές ορέξεις του άνδρα ενθαρρύνονται και διεγείρονται φυσικά από τις γυναίκες, που αυτές και μόνο έχουν συμφέρον από την αντρική λίμπιντο!!!
Ενώ η εμφάνιση του άντρα, με τον τρόπο πού ντύνεται, σε καμιά περίπτωση δεν προκαλεί κανενός είδους διέγερση στο αντίθετο φύλο, ή γυναίκα, έτσι και πάτησε τα δώδεκα χρόνια, αρχίζει να στολίζεται με σκοπό να τσιμπήσει την μελλοντική της πελατεία. Υπογραμμίζει τις καμπυλότητες του στήθους και των γοφών της με φορέματα πού την αναδεικνύουν διαγράφοντας εντονότατα τις γραμμές της, φοράει διάφανες ψηλές κάλτσες για να τονίσει ως πάνω τις γάμπες της και τους μηρούς της, μακιγιάρεται στα μάτια και στα χείλια με φωτεινές, λαμπερές και υγρές αποχρώσεις, βάφει τα μαλλιά της για να τους δώσει τη φωτεινότητα πού τους λείπει - κι όλα αυτά με μοναδικό της σκοπό να προκαλέσει τη φιληδονία του άντρα και να τον κρατάει πάντα σε διέγερση. Του προσφέρει το εμπόρευμα της αβέρτα, σαν σε βιτρίνα και αυτός δεν έχει παρά να απλώσει το χέρι του και να το πάρει, εφόσον βέβαια είναι διατεθειμένος να πληρώσει το αντίτιμο το οποίο είναι αρκετά υψηλό. Γιατί λοιπόν να παραξενευόμαστε, πού ο άνδρας, έτσι πού βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς διέγερσης από τέτοιες συνεχείς κι ακαμουφλάριστες προτάσεις πού του γίνονται, δεν σκέφτεται παρά μόνο πώς να κερδίσει πιο πολλά χρήματα για να μπορέσει να κατακτήσει το πράμα με το οποίο τόσο έντεχνα και αδιάλειπτα τον ερεθίζουν; Γιατί χωρίς χρήματα - η έστω χωρίς την προοπτική των χρημάτων - ο άντρας δεν έχει ποτέ δική του γυναίκα, και επομένως δεν έχει ιδιωτικής χρήσης γυναικείο σεξ, αυτό είναι κανόνας!!!
Βεβαίως, και σε τούτες τις σχέσεις ισχύει και η πρακτική της πίστωσης, δηλαδή μία γυναίκα, σε ορισμένες περιστάσεις, όταν ό άντρας της π.χ. συμπληρώνει την επαγγελματική του κατάρτιση, δέχεται να δουλεύει αυτή και για τους δύο, παραχωρώντας του, σαν προκαταβολή πληρωμής εισφοράς σε είδος, την χρήση του κορμιού της. Σε μία τέτοια όμως περίπτωση, οι τόκοι θα είναι τοκογλυφικοί και ευθέως ανάλογοι καθώς το μελλοντικό επάγγελμα του συζύγου θα πρέπει να είναι τόσο προσοδοφόρο, ώστε να δικαιολογείται η αντίστοιχη επένδυση πού έχει κάνει η γυναίκα.
Ο γενικός κανόνας είναι ότι μία γυναίκα αξίζει τόσο πιο πολύ, όσο πιο ελκυστικοί είναι οι δευτερογενείς σεξουαλικοί της χαρακτήρες. Όταν ένας άνδρας βλέπει έναν άλλον άνδρα να συντροφεύει μιαν εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα, αντί να νιώσει κάποιο αίσθημα κατωτερότητας, θα πρέπει να σκεφτεί πόσα λεφτά ξοδεύει ο ανταγωνιστής του αυτός για να έχει για ιδιωτική του χρήση μια τέτοια γυναίκα.
Από οικονομική άποψη, είναι οπωσδήποτε πιο συμφέρον στον άντρα να ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ορέξεις με τις πόρνες, όπως κατά την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παρά να δένεται με τον γάμο γι’ αυτό και μόνο (όταν λέω πόρνες, εννοώ τις πόρνες που όλοι μας εννοούμε, γιατί με την κυριολεκτική έννοια του όρου οι περισσότερες γυναίκες είναι τέτοιες και οι πορνεία όπως ξέρουμε έχει πολλές εκφάνσεις). Ο άντρας όμως αντιδρά με βάση την αρχή της αποδοτικότητας πού ίσχυσε στην περίοδο του ντρεσαρίσματός του η οποία προέρχεται από το οικογενειακό του περιβάλλον, δηλαδή από την στιγμή που αρχίζει να καταλαβαίνει τον κόσμο ως την περίοδο της εφηβείας του, έτσι δεν δίνει μεγάλη αξία στο σεξ εκείνο για το οποίο ξοδεύει λίγα. Όσο πιο ακριβά του κοστίζει η γυναίκα με την οποία κάνει έρωτα, τόσο πιο ευχαριστημένος είναι. Και όταν δεν μπορεί να αποκτήσει αλλιώς αυτήν πού ορέγεται, ή όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την κρατήσει, την παίρνει και πάνε στον δήμαρχο, γεγονός που αποτελεί τον θρίαμβο και τον ευθείς εξ' αρχής σκοπό της προσεκτικά εξυφαινομένης γυναικείας παγίδας.
Αυτός είναι ο λόγος πού οι γυναίκες ανέχονται χωρίς καμιά ανησυχία την ύπαρξη της πορνείας. Η ζήλεια, έτσι όπως την νιώθει ο άνδρας, τους είναι άγνωστη - αν και κάθε τόσο παίζουν κάποια κωμωδία ζηλοτυπίας για να κολακεύουν τον σύζυγο τους - κι έτσι λοιπόν δεν βλέπουν τίποτα το κακό στο να υπάρχουν οι οίκοι ανοχής. Και καθόλου δεν διστάζουν να αγνοούν τις εξώγαμες μικροερωτοδουλειές του άνδρα τους, ή ακόμα, όταν αυτές πια γίνουν αρκετά γνωστές, και να του τις συγχωρούνε, υποκρινόμενες μια δήθεν μεγαλοθυμία. Πόσες γυναίκες δεν μένουν με τον σύζυγο τους που τις απατάει - το αντίθετο άλλωστε είναι τόσο σπάνιο. Έξαλλου, η σύζυγος, κατά βάθος, δεν εύχεται τίποτα άλλο παρά ένα τοσοδούλι παραστράτημα του συζύγου της. Η κακιά της συνείδηση και η δήθεν μεγαλόψυχη ανοχή πού θα δείξει, θα της εξασφαλίσουν μια σειρά επιπλέον πλεονεκτήματα. Στην πραγματικότητα, το μόνο πού φοβούνται οι γυναίκες από τα μικροπαραστρατήματα του συζύγου τους είναι οι αρρώστιες και τίποτα άλλο.
Τί γελοίο!!! Οι άντρες περιφρονούν τις συνηθισμένες πόρνες, ενώ στην πράξη αυτές ανήκουν ακριβώς στον μικρό αριθμό των γυναικών που τίμια παραδέχονται ότι κερδίζουν τα λεφτά τους νοικιάζοντας ένα ορισμένο μέρος του σώματος τους. Υπάρχουν επαγγέλματα πού οι άνδρες περιφρονούν όπως πόρνες, αρτίστες, τραγουδίστριες, χορεύτριες, φωτομοντέλα. Κι όμως, ενώ οι αρτίστες, οι τραγουδίστριες, οι χορεύτριες και τα φωτομοντέλα εργάζονται έχοντας ένα προστατευτικό δίχτυ (ο άνδρας πάντα βρίσκεται εκεί κάπου κοντά για να τις δεχτεί όταν θα πάψουν να έχουν όρεξη για δουλειά), η πόρνη ωστόσο δεν έχει καμιά εξασφάλιση. Τη μέρα πού θα κουραστεί, δεν θα βρει κανέναν που να περιμένει αυτή την στιγμή. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει κανένας άντρας πού θα δεχότανε να αφεθεί να τον εκμεταλλευτεί μια πρώην πόρνη, όπως το κάνουν με ένα πρώην φωτομοντέλο. Και οι γυναίκες περιφρονούν τις πόρνες, άλλα για τη βλακεία τους. Μια γυναίκα πού πουλιέται τόσο αδέξια είναι, σύμφωνα με το βαρόμετρο της γυναικείας εξυπνάδας, είναι αληθινά πολύ κουτή. Οι γυναίκες δεν εκτιμούν παρά μόνο εκείνες πού ως πόρνες πολυτελείας πληρώνονται εξωφρενικά ποσά, ή πού τα καταφέρνουν να τις παντρευτεί ένας Ρότσιλντ, κάποιος Αγά Χάν, ή κανένας Ροκφέλερ, καθώς ο βασικός μπούσουλας της σκέψης κάθε γυναίκας είναι το χρήμα!!!
Ο χαρακτηρισμός του «βρώμικου επαγγέλματος» της πόρνης τους χρειάζεται αποκλειστικά για να εκφοβίζουν τους άνδρες, πού, διαφορετικά, θα μπορούσαν καμιά φορά να κάνουν συγκρίσεις.
Σ’ όλες τις γυναίκες, η βασική αρχή του σεξ χρησιμοποιούμενου σαν αμοιβή είναι η ίδια, δηλαδή προσφέρονται στον άνδρα, διεγείρουν την επιθυμία του, ανάβουν τη σεξουαλική του όρεξη, κι όταν θα έχει εκπληρώσει στην εντέλεια το μικρό νούμερο που του έχουνε μάθει, όπως τα αλογάκια στο τσίρκο, του δίνονται. Κι καθώς αμέσως μετά ξαναρχίζουν να παίζουν την κωμωδία τους, η ανάγκη για την «αμοιβή» του, δεν τον εγκαταλείπει. Μόνο οι άνδρες που η σεξουαλική τους επιθυμία είναι αδύνατη τα καταφέρνουν να αραιώνουν την ικανοποίηση των αναγκών τους και παραιτούνται έτσι από την κανονικότητα της ανταμοιβής που δεν την γεύονται παρά μόνο σποραδικά. Εκείνος που η φύση τον έχει προικίσει με δυνατή λίμπιντο είναι δυστυχώς περισσότερο υποταγμένος από τους άλλους δηλαδή, «ο δυναμικός νέος, ο ενεργητικός, ο ενθουσιώδης, ο αποφασιστικός», πού ζητούν με τόση ζέση οι κάθε είδους επιχειρήσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τύπος ψυχοπαθής, ολοκληρωτικά σκλάβος του φύλου του και αν βάζει ιδιαίτερα υψηλούς στόχους στην ζωή του το κάνει αποκλειστικά και μόνο με σκοπό την γυναίκα.
Γιατί αν δεν είναι αυτό, τότε ποια άλλη αμοιβή είναι εκείνη πού θα μπορούσε να τον περιορίζει στο να πουλάει με τόσο ενθουσιασμό ένα οποιοδήποτε εμπορικό είδος πλατείας κατανάλωσης, όταν έξω από το γραφείο του απλώνεται και τον περιμένει ένας ολόκληρος κόσμος, γεμάτος από συνταρακτικές περιπέτειες; Η σεξουαλική του επιθυμία είναι τόσο δυνατή, ώστε αρνείται κάθε μικροπεριπέτεια, για να μπορέσει ν' αποκτήσει μια γυναίκα με τα λεφτά πού τόσο ακριβά έχει κερδίσει. Και μάταια θα την αποκαλεί «η περιπέτεια μου», ποτέ δεν θα αντικαταστήσει εκείνο πού έχασε μόλις την συναντήσει, θα μπει στο τόσο αδυσώπητο σύστημα της προσφοράς και της ζήτησης, όπου το παν υπακούει σε αυστηρότατους κανόνες και όπου οι εκπλήξεις είναι σπανιότατες.
«Η μοίρα της γυναίκας είναι ή ανατομία της»· αυτό το παλιό ρητό είναι απολύτως σωστό, με την προϋπόθεση να δοθεί μια θετική έννοια στην λέξη «μοίρα». Αν την εξηγήσεις αρνητικά, η παροιμία αυτή εφαρμόζεται μάλλον στον σημερινό άνδρα ενώ η γυναίκα επωφελείται όσο μπορεί πιο πολύ από τις ανατομικές της ιδιομορφίες, ο άντρας παραμένει αιώνια σκλάβος των δικών του. Ακόμη και ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε πέσει θύμα ενός ντρεσαρίσματος - εκγύμνασης με την μέθοδο της αυτοϋποτίμησης, στο όποιο τον είχαν υποβάλει η μητέρα του στην αρχή, και αργότερα η γυναίκα του και οι κόρες του. Μπέρδεψε την αιτία με το αποτέλεσμα, η γυναίκα δεν πιστεύει ότι ο άντρας έχει περισσότερη αξία από εκείνην, απλώς αρέσκεται να το λέει, όταν φυσικά έχει επιλέξει τον όσο το δυνατόν πιο εύπορο στόχο της και προκειμένου να εξυπηρετήσει αποκλειστικά και μόνο τους δικούς της σκοπούς που δεν είναι τίποτα άλλο από την παραπλάνηση του άνδρα.
Μάλλον θα ‘πρεπε την δύναμη της γυναίκας να ζηλέψει ό άντρας, αλλά αυτός ικανοποιείται με τις γλύκες της υποδούλωσης του.
ΠΗΓΗ:
